ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ….

Άνυδρη γη, άγονη γη, άγονη γραμμή ….εγώ είμαι όλα αυτά, άκουσα να μου φωνάζει ο μεγάλος κιμωλιόβραχος πίσω απ το μόλο στο λιμάνι της Κιμώλου προχθές το βράδυ, ξημερώματα σχεδόν, την ώρα ακριβώς που κατέβαινα το καταπέλτη του πλοίου και οι χοντροί κάβοι τσίτωναν πάνω στις πίντες, …εγώ είμαι όλα αυτά μου ξαναείπε, αλλά έχω ψυχή…

Είχα πάρει μαζί μου να διαβάσω στη διάρκεια του ταξιδιού το μικρό βιβλίο τσέπης “το διπλανό δωμάτιο” του Γιάννη Μαρή, παλιά έκδοση του ΄56, τριμμένο βιβλιαράκι, τριμμένο και όμορφο όμως απ το διάβασμα άλλων. Φαίνεται  πως δε συμφώνησε  με το ανάγνωσμα ο διδάσκαλος του γένους ο “ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ”, το πλοίο της άγονης γραμμής δηλαδή που μας ταξίδευε, δεν μ άφησε να το διαβάσω, μας πήρε και μας σήκωσε  σ όλο το ταξίδι,  βόηθησε κι δυνατός γαρμποπουνέντες, αυτό ήταν, μαθημένο τόσα χρόνια τώρα στα ήρεμα νερά του Ιονίου το πορτοκαλί ποστάλι δεν φαίνεται να έχει  συνηθίσει ακόμη τα δικά μας ατίθασα νερά του Δυτικού Αιγαίου.

Αδιάβαστος, ζαλισμένος και βαρύθυμος κατέβαινα τη ράμπα του πλοίου όταν άκουσα το βράχο απέναντι να μιλά και να μου γνέφει… εδώ είναι η Κιμωλία γη, μου ξαναείπε ψιθυριστά τώρα, στο αυτί, χωρίς καν να χαιρετηθούμε χωρίς δεύτερη ματιά κατάλαβε αμέσως τη μεγάλη αδυναμία μου στη πέτρα, στο βράχο, στη πέτρα της θάλασσας, στη πέτρινη πετζούλα, στους πέτρινους αναβαθμούς, στις ξερολιθιές με τον ήλιο και τον ιδρώτα σημαδεμένο πάνω τους, στους ανθρώπους επίσης που τα φροντίζουν χρόνια τώρα και που είναι ένα με όλα αυτά, κατάλαβα κι εγώ ότι εδώ, με το βράχο, θα συνεννοηθούμε καλά.

Μας υποδέχθηκε ο ευγενής Μάνος Κανάς με το φακό στο χέρι έξω απ το οργωμένο χωράφι του, εκεί μας κατατόπισε, ξημερώματα σχεδόν, να πάτε και σινεμά στο κάστρο, μας είπε, στη νότια πύλη στους γκρεμισμένους τοίχους, στα χαλάσματα, έχει τη Πολίτικη Κουζίνα τη Δευτέρα, ξινίσαμε λίγο κι εγώ κι η Λίζα, μας προκάλεσαν όμως οι γκρεμισμένοι τοίχοι και τα χαλάσματα.

Πρωί-πρωί ξεκινήσαμε, με συνοδό μας τα λόγια του μεγάλου βράχου της Κιμώλιας γης,  συνέχεια μπροστά μας ήταν, στους στρωμένους με κιμωλία δρόμους, στις σπηλιές και τις τρύπες των μικρών βουνών,  στα βράχια της ακτογραμμής, ακόμα κι η άμμος της θάλασσας από κιμωλία ήταν, ακούγαμε την ανάσα του, έχω ψυχή μου είχε ψιθυρίσει στο μόλο…

την ίδια ψυχή που έχει  η κα Φλώρα, δεν ήξερα τ όνομά της, έτσι την βάφτισα όμως, Φλώρα, νησιώτικο όνομα,  τη συναντήσαμε αργά το απόγευμα στο Χωριό , με μια μεγάλη ταβανόβουρτσα κι ασβέστη κι ένα σφουγγαρόπανο στα χέρια, άσπριζε μια μεγάλη ξερολιθιά στο κεντρικό δρόμο, ήταν ο τοίχος της αυλής ενός παλιού μισογκρεμισμένου σπιτιού, δεν ήταν το σπίτι της, δεν έμενε εκεί, άσπριζε όμως, χάρηκα που την είδα με τον ασβέστη στο χέρι, …. το σχολίασα, …λίγοι πια ασπρίζουν με ασβέστη… της είπα, …μα εγώ θέλω ν ασπρίσω όχι να βάψω, το άλλο δεν είναι άσπρο δεν είναι καθαρό, ενώ τούτο δω θέλει φροντίδα,… μου απάντησε χαμογελώντας,… και το σφουγγαρόπανο; τη ρώτησα, …σκουπίζω τα δάκρυα του ασβέστη που πέφτουν στο δρόμο… μου είπε η κα Φλώρα και συνέχισε τη διακονία της στη ιερή παράδοση του ασβέστη…

Στη Παναγιά την Οδηγήτρια μας έβγαλε ο δρόμος με τη σκέψη στα λόγια της κας Φλώρας  για τα δάκρυα του ασβέστη και τη ψυχή της… και για το άλλο άσπρο που δεν είναι άσπρο, για τούτο δω που θέλει φροντίδα…

Είδαμε πως είχε εσπερινό με αρτοκλασία, επιταχύναμε, μια γιαγιά με τον άρτο στο ένα χέρι και το μπαστουνάκι στο άλλο έφευγε, τη ρωτήσαμε ποιόν Άγιο λειτούργησαν, … τον Άγιο Ιούδα, το μαθητή του Χρηστού, μας είπε και συνέχισε …όχι τον κακό τον Ισκαριώτη , τον άλλον τον καλό, τον Θαδδαίο, 19 Ιουνίου μεγάλη η χάρη του, τι τα θες όμως παιδάκι μου; μια ανάσα δρόμος το καλό με το κακό… μας είδε με την έκφραση της απορίας και της άγνοιας στο πρόσωπο, μας είπε να βιαστούμε να προλάβουμε για τον άρτο, συνέχισε το δρόμο της ψιθυρίζοντας πάλι κάτι για το καλό και το κακό …

Με τον άρτο και τα φοινίκια στα χέρια απ τον εσπερινό του Ιούδα του Θαδδαίου μας οδήγησε η Παναγιά η Οδηγήτρια δίπλα, στο cine ΚΑΛΗΣΠΕΡΙΤΗΣ, στους παλιούς τοίχους και τα χαλάσματα, στο μισογκρεμισμένο κάστρο. Εκεί στο παλιό κάστρο, στο θερινό του Χωριού, μόλις άναψε η οθόνη και μισοφώτησαν τα χαλάσματα γύρω, είδα να περνούν μπροστά μου όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι του κόσμου, άνθρωποι της τέχνης, σκηνογράφοι, σκηνοθέτες που αγάπησα, παλαιότεροι και νέοι, με μια έκφραση ζήλιας και θαυμασμού μαζί, απότισαν όμως με σεβασμό φόρο τιμής στην ονειρική ατμόσφαιρα που δημιουργεί το πηγαίο μεράκι, η φαντασία, η έμπνευση, το κρυμμένο ταλέντο των ανθρώπων στο φυσικό τους περιβάλλον . Αδυνατώ να  περιγράψω το σκηνικό του cine ΚΑΛΗΣΠΕΡΙΤΗΣ στο παλιό κάστρο της Κιμώλου το βράδυ της 18 Ιουνίου, αν το κάνω θα αδικήσω τη προσπάθεια του Φώτη Μαρινάκη, ψυχή του θερινού σινεμά, που λατρεύει το κινηματογράφο τόσο, όσο και το πρώτο άστρο που βγαίνει στον ουρανό το σούρουπο, πάνω από τη Κιμωλία γη, δηλαδή το ΚΑΛΗΣΠΕΡΙΤΗ, το κατάλαβα καλά την επομένη το βράδυ που τον συνάντησα, θα αδικήσω επίσης και την εθελοντική ομάδα ΚΙΜΩΛΙΣΤΕΣ με τις τόσες δραστηριότητες, σ ένα μέρος που ο εθελοντισμός δεν είναι ΜΚΟ, είναι ομαδική ανάγκη, ουσία και πράξη.

Από τη γέφυρα του πλοίου μόνο, την άλλη μέρα καταμεσήμερο πια, αποχαιρετούσα το κιμωλιόβραχο στο μόλο, άσπρος και αγέρωχος στεκόταν εκεί , μου χαμογέλασε, έδειχνε δικαιωμένος για τις εντυπώσεις μου, του φώναξα να χαιρετήσει τη Φλώρα με το άσπρο που δεν είναι άσπρο, τη γιαγιά που ξέρει πως το κακό με το καλό μια ανάσα δρόμος είναι, την εθελοντική ομάδα ΚΙΜΩΛΙΣΤΕΣ που ανοίγουν μονοπάτια στα βουνά και στην ελπίδα μαζί, στο ΜΕΛΕΤΗ το σεμνό υπάκουο γαιδουράκι που είναι η κινητή δανειστική βιβλιοθήκη του νησιού, στο Γιώργο Βαμβακάρη που φροντίζει για τη συγκέντρωση των πλαστικών μπουκαλιών, και στους άλλους που ανακυκλώνουν τα τηγανόλαδα του νησιού,  τέλος στο Φώτη Μαρινάκη που περιμένει πως και πώς κάθε βράδυ να ξεπροβάλλει ο καλησπερίτης για να στήσει το δικό του σκηνικό στο cine ΚΑΛΙΣΠΕΡΙΤΗΣ…

….στο είπα, μου φώναξε ο βράχος κλείνοντάς μου το μάτι καθώς χαλάρωναν οι κάβοι στις πίντες, … άνυδρη γη, άγονη γη, άγονη γραμμή,… αλλά έχω ψυχή.

Βαγγέλης Γκουγκουλής…