Γιαλό-γιαλό πλησίαζε το ποστάλι στο νησί, βοριαδάκι ζόρικο κι ο καπετάνιος έκανε κράτει τις μηχανές του, χόρτασαν τα μάτια μας να χαιδολαγάνε σπιθαμή προς σπιθαμή τ΄ ασπρογκρέμια και τα πέτρινα πελεκούδια του νησιού, σκουρόχρωμα όλα, σμιλεμένα και λεία στη ρίζα τους απ την αιώνια θάλασσα ενώ, στα ψηλά τους στη στεριανή μεριά πια, σημαδεμένα όλα απ το βελόνι, τον ήλιο και τον ιδρώτα του παλιού μάστορα, ιζήματα χρωματιστά ηφαιστείων, άσπροι κιμωλιόβραχοι ως άλλοι βραχώδεις ημίθεοι, Τιτάνες μυθικοί σε σχήματα αλλόκοτα, υποκλίνονταν λες στο μεγαλείο της φύσης παλεύοντας να κρατήσουν στέρεα τα θεμέλιά της.
Ανήμερα του Κλήδονα ο ερχομός στο νησί, τη βραδιά που τα μυστικά των κοριτσιών γίνονται κρυφές ευχές, τη βραδιά που οι κρυφές ευχές γίνονται αυτοσχέδια τραγούδια και χοροί και, ίσως, μερικές φορές θαύματα μεγάλων ερώτων. Και τ΄ αστέρια πάνω μας, αδύναμα ακόμα στο πρώτο τους φως, σιγοντάριζαν στο βραδινό σκηνικό του θέρους, λάμψεις τρεμάμενες σαν τα μικρά φαναράκια της κινηματογραφικής γιορτής που άρχιζε σε λίγο με προβολές, στο Κάστρο του Χωριού την πρώτη βραδιά, στον αυλόγυρο της αστραφτερής Σωτήρας την άλλη, στην πέτρινη γενναία πλάτη της εκκλησιάς του Χρυσοστόμου την επομένη, θαύματα μεγάλα όλα, σ ένα Μεγάλο Χωριό. Έτσι συνεχίστηκε για μέρες η γιορτή, μεταφερόμενη κάθε τόσο σε άλλο μέρος, μέχρι να γίνει τελικά η ίδια η γιορτή μια προβολή από μόνη της, σαν μια ιδιότυπη ταινία περιπλάνησης θαρρείς στη μέση του Αιγαίου.
Η μεγάλη προβολή όμως, το μεγάλο θαύμα, ήταν την Παρασκευή το βράδυ, στη διάρκεια της προβολής “ the little comrade ”( ταινία Εσθονικής εκπροσώπησης). Την ώρα που η“ μικρή σύντροφος ” η ηρωίδα της ταινίας δηλαδή, προσπαθούσε να σώσει την οικογένειά της από το σκότος του Σταλινισμού, την ίδια ώρα, τα κακά πνεύματα που έφερε ο ισχυρός βοριάς συνωμότησαν με τα δαιμόνια της θάλασσας, έκοψαν την παροχή ρεύματος από το διπλανό νησί και μας βύθισαν όλους σε σκότος βαθύ, όλο το νησί λευκές σκιές τα σπίτια του σε σκοτάδι απόλυτο, για λίγο όμως αφού σύντομα, το σκοτεινό γύρω μας φωτίστηκε απ το λαμπερό του ουρανού, αστερισμοί που μπορεί να έχουν σβήσει αιώνες τώρα, μακρινοί γαλαξίες, διάττοντες αστέρες φώτισαν το σκοτάδι μας, ήρθαν κοντά μας όσο καμία άλλη φορά, το μαύρο του σκότους και το λαμπερό του ουράνιου φωτός σε απόλυτη αρμονία, όλων τα μάτια στο αστραφτερό στερέωμα πλέον. Μια ηλικιωμένη νησιώτισσα εξηγούσε εν είδει εμπειρικού αστρονόμου, με τη σοφία όμως που της παρέχει η φύση, ….όχι, όχι, αυτός είναι ο Ωρίων , έλεγε στο διπλανό της, ο άλλος είναι ο Σείριος , ο Πήγασος, η μεγάλη Άρκτος,η Αφροδίτη, αυτός ο λαμπερός πάνω μας είναι ο Καλησπερίτης κι αυτά εδώ χαμηλά, δίπλα μας, είναι τα φαναράκια, με τα οποία τον καλωσορίζουν πάντα οι Κιμωλίστες…
Έτρεξαν οι Κιμωλίστες, εν ριπή οφθαλμού έβγαλαν τα εργαλεία από τη τσέπη τους, αποκατέστησαν τα πράγματα για τη συνέχεια της προβολής εν μέσω γενικής συσκότισης, η μικρή συντρόφισσα στην οθόνη συνέχισε τον αγώνα της. Δεν είδα τη συνέχεια της ταινίας, συνέχιζα την περιπλάνηση με τα μάτια ψηλά, stop carre στ αστέρια. Μεγάλο μπράβο στους θεσμικούς φορείς του νησιού, στους δημόσιους και ιδιώτες υποστηρικτές της κινηματογραφικής γιορτής, τους οργανωτές, τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς… και εις άλλα με υγεία.
Είμαι σίγουρος πως τιμητικό βραβείο σκηνικών δόθηκε στον βορειοανατολικό γραίγο και τα νυχτερινά δαιμόνια της θάλασσας που, εκείνη τη βραδιά, συνεργάστηκαν για το λαμπερό σκοτάδι, για το σκηνικό που έστησαν και πρόσφερε σ όλους μας μια μαγική προβολή στο ξάστερο στερέωμα, ευχαριστούμε την ευγενική νησιώτισσα για την σύντομη ξενάγησή μας στα αστέρια.
Ευχαριστούμε τους Κιμωλίστες για την γενναία παρουσία τους στο νησί , ευχαριστούμε την κα Βούλα, ευχαριστούμε τη Μαρία, ευχαριστούμε το Γιώργο,ευχαριστούμε τη Χρυσάνθη, ευχαριστούμε την Ελένη,ευχαριστούμε τον Κώστα της Ξάνθης, ευχαριστούμε το Μάκη και την AGORA για τα ποτά τους, ευχαριστούμε τη Νικολέτα στην παραλία Μπονάτσα, ευχαριστούμε την Αργυρώ και το Μάνο στην Αλυκή, ευχαριστούμε το σεμνό Φώτη και τον λαμπερό Καλησπερίτη του… πάντα τέτοια Φώτη… ευχαριστούμε φίλοι Κιμωλιάτες.. .
Βαγγέλης Γκουγκουλής..
